Beestenboel

Een beestenboel.

Het weer voorspellen op Koh Chang, het is wat.
De voorspellingen waren alleen maar onweer en bliksem, week na week, na week.
Toch hebben wij tot nu toe genoten van bijna elke dag zon.
Met een gemiddelde temperatuur van rond de 34 graden (gevoelstemperatuur 44 graden door gebrek aan wind) De zee geeft helaas geen verkoeling, het water kan zelfs pijn doen aan je voeten, zo warm. We zijn flink tot rust gekomen inmiddels en hebben al het drama achter ons gelaten. Ik heb mijn laatste prik hier gehaald en ik moet er nog een in Nederland, wanneer we terug zijn. We hebben een deal gemaakt met een resort (200 meter van het strand) om een huisje te huren voor 400 baht per nacht (ongeveer €10,90). Een bed, een klamboe, een tv, een douche en een toilet, allemaal prima. Het resort zit naast een olifantenkamp maar die houden het vrij rustig gelukkig. De muggen hielden het minder rustig, we werden meteen een paar keer gestoken. Je hebt de grote zwarte, de kleine zwarte en de blauwe tijgermug. (zoals ik hem noem want zo ziet ie eruit) Na dag een hield onze tv ermee op. Goed, oké, prima, we hebben thuis ook geen tv. Dag drie hield onze douche ermee op. Dat is minder handig in een land waar het 40 graden is en de douche de enige vorm van verkoeling geeft. Van huisje A1 ging ik even kijken in huisje A2. Waar huisje A1 kleine zwarte miertjes had lopen in de badkamer, had huisje A2 grote rode mieren lopen in de badkamer. Dus huisje A2 leek ons ook niet het puikste plan. Alle huisjes stonden gebouwd tegen een berg aan, A1 en A2 stonden beneden en vanaf daar ging het omhoog. De inner-aap in mij leek het een goed plan om zo hoog mogelijk te gaan zitten, zodat ik neer kon kijken op de andere huisjes en misschien dat minder beesten zich zouden bewegen naar het huisje van mr. opper-aap. Top of the houses does not mean top of the foodchain, apparently… Nadat wij weg waren gegaan en onze ramen voor per ongeluk op een kier hadden laten staan, was het niet leuk thuiskomen. Op de veranda lagen honderden kleine vleugeltjes van een soort vliegende mieren. Toen we de deur van ons huisje openden, lagen er ook honderden vleugels door ons huisje heen. De grote zwarte mieren hadden hun vleugels afgedaan en waren aan de wandel gegaan. Maar waar waren ze aan de wandel gegaan? Want we zagen ze nergens. Er lagen er slechts nog een paar te kronkelen op vloer, een paar waren dood. Maar we misten zo een 200 eigenaren van de vleugels die ze hadden achtergelaten. In de muren? Onder het bed? We wisten het niet. De volgende dag liet onze buurman zien op zijn camera, hoe hij een reusachtige groene slang had gefotografeerd die op onze veranda zat. Ook vertelde hij hoe hij eerder schorpioenen zag vertoefen op ons trapje. Van al deze dierlijke feitjes op een rij werden Lisa en ik niet zo blij, dus zongen wij gezamenlijk in koor het bovenste huis is ook niet pluis! Terug naar A1 waar het water gemaakt was. We verkozen de muggen boven alle mieren, slangen en schorpioenen. En hoog was de prijs die we daar weer voor zouden moeten betalen.

De dagen waren heet en de nachten leken nog heter. We hadden geen airco, dus we konden alleen om het uur even heel koud douchen, dit ging 's nacht vaak ook door. Slapen was erg lastig. Na dit een dikke twee weken te hebben volgehouden vonden we dat we wel een upgrade verdiend hadden. In hetzelfde resort (waar onze deal dus zou blijven gelden) hebben we een upgrade genomen naar een huisje wat meer de jungle uit en dichter bij zee. Met een werkende tv, een zachter bed, airco en niet geheel onbelangrijk: een koelkast. Die koelkast alleen al zou ons weer wat geld besparen. Nu konden we eten bewaren en ons eigen ontbijt verzorgen. Tot de ochtend dat we over gingen naar het nieuwe huisje, was het voornamelijk Lisa die veel gestoken werd. Iemand of meerdere 'iemanden' besloten daar maar is verandering in te brengen en mij een mugtastisch afscheid te geven! Ik stapte de bewuste ochtend de klamboe uit om even op de veranda te rekken en strekken, zoals ik dat elke ochtend doe. Lisa was een minuut in de badkamer voordat ze naar buiten kwam en schreeuwde: "liefje wat is er gebeurd!? Je zit onder de rode bulten en vlekken! Ik keek en zag het, over mijn armen, benen, buik, rug, nek, overal. Ik was in enkele seconden, waarin ik actief aan het bewegen was, op klaarlichte dag aangevallen door één of meerdere gevleugelde, erg talenvolle, gekken! Ik heb niets gemerkt, ik heb geen mug gezien of gevoeld. Ik wist dat ze niet sliepen hier overdag maar dit sloeg werkelijk alles. Ze prikken graag, ze prikken snel en sneaky, ja de muggen hier verstaan hun vak. Ik heb een paar keer die blauwe tijgermug gezien, die vloog snel, onopgemerkt, stil. Hij prikt je en hij is weer weg. Ik verdenk hem van deze aanval. Als het er veel waren had ik ze gezien, dat moet wel, ik was bezig met mijn lichaam, het kan niet anders. Maar wat nou als het die blauwe was, alleen. Stiekem, sluipend, snel, doelgericht, als een sluipmoordenaar, als een pro, als een baas, als een leider.
Stijn draait zijn rechterarm. Bam! Prik in zijn linker. Stijn draait zijn rechterarm. Bam! Prik in zijn rechter. Stijn draait zijn nek, machine-mug-geweer op zijn torso! Ik had graag met een camera deze mug gevolgd in slow motion. Wat een film moet dat zijn geweest. De kunst, de voorbereiding, het overzicht, de uitvoering, wat een talent, wat een finesse, wat een mug. Ergens voelde ik het respect voor deze kleine man die mij zo gepakt had. Door de jeuk die mij toebedeeld was, werd ik kwaad. Kleine gevleugelde, gereïncarneerde Adolf Hitler, sieg mug!
Je hebt totale drama aangericht!

Zelfs in ons nieuwe huisje (wat dan weer gek genoeg geen klamboe heeft) passen we op ons tellen. Ze zijn er. Ze wachten. Ze loeren. In het daglicht en de duisternis. Ze zijn wakker en ze wachten, tot je niet oplet en dan: Bam!
Weer een paar jeukplekken erbij die weken blijven jeuken.

Omdat het regenseizoen hier is begonnen is het erg rustig op het eiland. Zo een 95 procent van Koh Chang is regenwoud, jungle, bergen. De rest bestaat uit één weg en een aantal stranden.
Nou, als de toeristen van Koh Chang zijn, dansen de wilde dieren op tafel. Ze stoken wel her en der fikkies om de dieren een beetje uit de buurt te houden maar het mag niet echt baten, geloof ik. De dieren kruipen, vliegen en slingeren steeds meer het gebied in waar normaal de mensen de baas zijn. Niet dit seizoen, niet in het laag seizoen, nu zijn de dieren de baas. En het is ook hun goed recht natuurlijk. Ik geniet nog van mijn tijd hier. Over een week zijn we weer thuis. Thuis… Een plek waar dieren je antibug-spray nog serieus nemen. Heeerlijk.