Ahoy Hanoi!

Ahoi Hanoi!

Dat ‘tuben’ in Vang Vieng is briljant. Muziek, lam worden, spelletjes en dobberen in een rubberen band op naar de volgende bar. Wat een briljant concept. 55000LAK (6 euro) voor een band en 60000LAK borg. Ben je later dan 18:00 uur terug, ben je je borg kwijt… Dat is dus mega doordacht helemaal uitgerekend lekker express! Niemand haalt dat! We pleuren alle barretjes aan het begin van de rivier, alle toeristen meteen lam, (zeker om drie/vier uur) Elke bar is de laatste, maar dan is er toch nog weer een en dan heb je opeens nog een uur over om voor donker drie kilometer door te knallen in een rivier zonder stroming... Lam… Hahaha! Niemand is om zes uur terug en er verdrinken vijf mensen per jaar! Ze verdienen niet hun geld aan de verhuur van die banden maar aan de borg! Of je moet het zo zien: ‘tuben’ kost 115.000LAK exclusief drank, eten en tuk tuk terug. Ze hebben het vrij slim aangepakt moet ik zeggen, behalve die vijf per jaar die verdrinken dan. (ongetwijfeld Koreanen) Dat gezegd hebbende, is die rivier en dronken daar in dobberen eigenlijk ook wel het enige wat Vang Vieng te bieden heeft. Het Salou van Azië, alleen dan i.p.v. dronken schreeuwende blanken, een soort van half lamme, stonede, new-age hippie-hipster achtige peoples. (wat natuurlijk wel wat relaxter is dan Salou) Het zijn wel intelligentere, wereldreiziger-achtige types. (er zitten ook hele domme tussen hoor, meestal Engels of Amerikaans want we verstaan hun stommiteiten :P) Maar goed, Lisa en ik deden nog ons best om wat te doen en te bezichtigen daar. (ondanks dat ik een lichte keelontsteking had opgelopen) We hadden een dagtour geboekt met cave-tubing, grotten bezoeken en kanoën. Cave-tubing was koud, donker en debiel. Lisa vond het wel leuk, geloof ik. Voor mij was het een one time deal. De grotten bezoeken sloeg nergens op, mini grotjes met een Buddha beeldje erin. We zaten nog geen moment in de kano (het laatste deel van de tour) en we gingen naar een bar, aan de rivier. Verdomd! Het was dezelfde rivier! Met dezelfde barretjes! Met dezelfde spelletjes! Vang Vieng heeft maar 1 attractie: zuipen aan de rivier, met een kano of een rubberen band. Het is een leuk idee maar Lisa en ik vonden 1 dag wel genoeg. We zijn wel nog naar de Blue Lagoon geweest, dat was leuker. Helder blauw water en bomen en lianen waar je van kunt springen of het water mee in kan slingeren. Helemaal mijn ding natuurlijk, was alleen wat ziekjes. Wel een mooi filmpje gemaakt met de Polaroid Cube, springend vanuit de bomen.

We zouden eigenlijk nog naar Luang Prabang gaan maar omdat het strenge Vietnameze visum zwaar in ons nek begon te hijgen, hebben wij dit moeten skippen om tijd te besparen.
We gingen met de bus naar Vientiane en vanaf daar met de bus naar Vinh, waar onze motorbike op ons wachtte. We hadden een dikke, grote slaapbus geboekt en we hadden bedacht dat we helemaal voorin gingen zitten. Toen we dit deden werden we al snel een paar stoelen naar achteren gestuurd, dit om onbekende reden want: GEEN ENGELS natuurlijk. Toen kregen wij onze stoelen niet werkend en zijn we nog verder naar achteren verplaatst. Toen we ‘s avonds een beetje wegdommelden in de bus, schrokken we opeens wakker van een harde knal! Het glas vloog ons om de oren! Er was iets tegen het busruit aangeknald, waardoor het hele ruit stuk was. Het was het busruit van de stoelen voor ons waar wij eerder zaten en waren weggegaan. Wat gaat er nu gebeuren, vroeg Lisa. Ik antwoordde: dit land kennende een rol tape eroverheen trekken. “dat kan toch niet, het hele glas is versplinterd in duizenden stukjes”. We stopten om te eten en drie gasten renden om de bus heen met een paar rollen plakband, het was weer een fantastisch gezicht. De grens oversteken ging weer rete-traag door een overperfectionistische, lichtelijk dwangneurotische border official aan de Vietnameze kant.

We kwamen aan bij het hotel, hebben de motor gepakt en zijn meteen een stuk gaan rijden. We sliepen in een weghotel en hebben een fantastisch ontbijt gehad van een paar top mensen in de buurt. (ja, er zijn ook goede, warmhartige Vietnamezen af en toe) We zijn daarna doorgereden naar Nimh Binh, waar Lisa wat dingen wilde bezichtigen. Nimh Binh bleek opeens alleen vrij duur. Wat later niet zo bleek (of juist overal zo bleek) want de Vietnamezen hadden vakantie, dus alle prijzen overal zijn omhoog gegaan. Jammer voor ons. Volgende dag gingen we na het ontbijt naar een tempel, half uurtje rijden op de motor. Na een kwartiertje rijden begon ik mij met de minuut slechter te voelen, tot ik het op gegeven moment onveilig vond worden en zei tegen Lisa dat ik even moest stoppen. En ja hoor, ik stopte langs de weg en kotste al mijn ontbijt eruit en daarna nog een paar liter. De buikpijn hield aan dus we besloten terug te gaan. Terwijl al rijdend de buikpijn weer steeds erger werd, haalde ik net op tijd weer het hotel en kotste daar weer alles onder. Ik besloot met al mijn pijn en zweet maar naar bed te gaan. De rest van de dag heb ik geen last meer gehad. ‘s Avonds zelfs heerlijk gegeten bij een heel erg leuk familie-tentje met supervriendelijke, behulpzame mensen en top-eten! Voor het eerst in Vietnam. (eten in Laos was super trouwens) Niet ziek geworden daarna, helemaal goed. Volgende ochtend daar ontbijten leek ons een puik plan. Daarna terug naar het hotel gewaggeld met volle buikjes, spullen ingepakt en klaar om te rijden naar Hanoi. Klaar om te.. Burruhh burruhhh. Wat? Brrruurururuuuw. Oow… Nooooooo, niet weer pleeeaaaseee. Jawel. Alles begon weer pijn te doen, mijn zicht werd weer wazig en uiteindelijk ging ik weer monsterlijk over mijn nek! Daarna nog even heel veel pijn gehad en daarna zakte het weer weg. We vroegen of ik nog even kon uitzieken in de kamer en de check out wat kon worden uitgesteld. We zaten in een gierig, geldbelust, prijzig kut-hotel. “sick”. Check out at six? 100000VND per hour please. No, sick! Oow ahh sick? You better stay one more night then… Aaaaah fuck jullie, we gaan! Op de motor gesprongen en het erop gewaagd.

94km blasten naar Hanoi! Dat ging erg goed. Het werd steeds drukker op de wegen en mensen maakten steeds vreemdere beslissingen in het verkeer. Op gegeven moment begon ik het rijden serieus leuk te vinden. Iedereen rijdt hier zoals ik ooit fietste, alleen dan ook met mensen ertussen die niet om zich heen kijken of weten wat ze aan het doen zijn. Het werd een combi van oude Stijn’s fietsstijl, nieuwe Stijn, motorlessen, voertuigbeheersing en copy-paste! Het was het vetste, spannendste videospelletje wat ik ooit heb gespeeld: met de motor op hoog tempo Hanoi in! En ik heb gewonnen, de eindstreep gehaald! Er zijn wat crashes geweest om ons heen. Maar nooit door ons, of met ons. Mission complete. Moeders, haal jullie harten op, het motor-avontuur is over en goed geëidingd. Hier gaan we hem verkopen.

Vandaag zijn we in Hanoi eerst maar is naar het ziekenhuis gegaan om te pijlen hoe duur een consult is. Het is vakantie hier (oh ja) dus te duur. Als het nog twee dagen aanhoud (en we voedselvergiftiging uit kunnen sluiten) gaan we naar het ziekenhuis. Ik heb het alleen in de ochtend na het ontbijt, dus dat is weird (nee mam, ben niet zwanger).
Ik heb mij niet veel dagen de hele dag top gevoeld in Vietnam en Laos. Altijd wel weer iets, ergens. Laos was mooi, vriendelijke mensen en goed eten. Vietnam is mooi, soms vriendelijke mensen en niet zo vaak lekker eten. 4 mei vliegen we van Hanoi naar Ho Chi Minh (Saigon). 5 mei verlaten wij Vietnam voorgoed voor Cambodja. Mijn hoop en mijn gezondheid tintelen bij de gedachte om daar te zijn. Zouden alle verhalen waar zijn? Is dat het mooiste land hier? De vriendelijkste mensen? en met op Thailand na, het lekkerste eten? We gaan het meemaken.
Eerst nog even Hanoi en een tour door Ha Long Bay. We hebben in Laos wel genoten van het eten en de mensen en het land heeft zeker een indruk achtergelaten, ondanks dat het een beetje een avontuur was van ‘Laos maar zitten en ‘ik ben Luang Prabang van niet.’
Zie je hoe ik woordgrapjes maak en ik nu niet aan het overgeven ben? I feel fine… :)

Foto’s:
https://drive.google.com/open?id=0B5FkbxW6_doXOHFqOHlGdnROZHM&authuser=0