Van Hoi An naar Hue

De hamvraag is: worden Vietnamezen geboren met een anti-zandsysteem in hun ogen?

De motorbike (een Honda Win 100cc) hebben wij door Vietnamezen naar een garage laten brengen voor een beurt. (zodat wij niet dankzij onze ‘blankness’ opgelicht zouden worden)
Ze hebben de toeter en knipperlichten gemaakt en overal een beetje smeer gedaan, voor zo een 13 euro. Wat ze niet konden maken, kennelijk, was het remlicht, het achterlicht, de kilometerteller en het verbeteren van de voorrem. Nou zullen veel van deze dingen mij een worst wezen, alleen een goed werkende rem is toch wel fijn. Zeker met al dat gestoorde sjezen van die Vietnakezen. Dus daar ga ik nog wel naar een andere garage voor. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het motorrijden hier een beetje heb onderschat. En dan bedoel ik niet het hartverzakkende verkeer waar ik elke keer mijn borst goed voor in smeer. Nee, ik heb mij verkeken op de ‘motorbike’. Want ook al is hij goedkoop, zuinig en heeft hij enige swing,
het is en blijft een te klein, gammel en oncomfortabel ding! Mijn knieën zitten in mijn nek, het zadel is te hard, de motor is te licht en te gammel en mijn helm is kut. (zo, dat is eruit)
Ik mis mijn Monster-Honda. Met zijn robuuste 220 kilo, 800cc, hoog stuur, zacht zadel, beenruimte en zijn alles werkende pracht en praal. Hij zou deze “Viet-Honda”, dit verloren excuus voor een rijdende loempia wel een ding of twee kunnen laten zien. Sterker nog; hij zou hem verslinden als een koude dag in mei, wanneer er nog geen sneeuw gevallen is. (WAT!?)
Dit schrijf ik allemaal stiekem, ik laat het de Honda Win (verliezer) niet horen.

Vietnam heeft geen verkeersregels. (Dat zeg ik niet om te overdrijven). Misschien in theorie wel, als dat zo is, weet niemand de theorie. Je hebt in steden een paar stoplichten. (met rood en groen en zo) Daar houden mensen zich soms aan. Meestal rotondes. Rotondes waarvan vier kanten hordes motorbikes op afstevenen. Toeteren betekent: ik ga voor, dus stevenent zullen wij toeteren, dacht iedereen :p Vervolgens krioelt de hele boel door elkaar heen. Nou staat er vaak op internet dat dit werkt. Ik zeg je; het werkt niet. Het is fucking gevaarlijk en heel irritant. Gister reed er een meisje keihard van links dwars door een horde heen. Het zag eruit als een (net) mislukte zelfmoordpoging. Dit was bij Da Nang. Gelukkig worden de routes vanaf nu rustiger tot eindpunt: laat-maar-hou-maar-op-wat-is-dit-voor-zwaar-gestoorde-kut-plek-idioten-Hanoi.
Gelukkig mag ik nog even wennen en mijn rem proper laten fixen.

Ik klaag wel maar het rijden gaat in principe prima. Ik heb een wat hoger oplettendheid-gehalte dan in NL, wat ook vereist is hier. (Want soms heb je zomaar spookrijdende bussen, totaal zonder reden) Voor de rest zoek ik gewoon een Vietnamees uit die de weg lijkt te kennen en goed lijkt te kunnen rijden en die kopieer ik dan in stijl en rijgedrag totdat onze wegen weer scheiden en dan zoek ik de volgende weer uit. Gister hebben we (als opening) de ‘Hai Van pass’ gereden, (google afbeeldingen die shit!) wat een aantal mooie beelden heeft opgeleverd bij zowel camera als polaroid-cube (onze motorcam). Omdat wij ‘illegaal rijden’ in dit land en de politie altijd ‘falang’ zoekt om zijn varkenszakken te spekken, hebben wij ons verkleed als Vietnamezen. Met twee spijkerbroeken, (mochten we vallen) shirts met lange mouwen, (tegen zon en vallen), mondkapjes, (als verberging van ons gezicht en tegen zand en gassen), zonnebrillen, helmen en motorhandschoenen, zijn wij helemaal ingepakt (zoals de meeste locals) en onherkenbaar als ehm, ja als mens eigenlijk. (want waarom je verkleden als mens als je je als dier gedraagt op de weg?) (foto’s in vol ornaat hiervan hebben we nog niet maar volgen zeker nog!)

Vietnamezen hebben niet echt dichte (integrale) helmen. Ze dragen ook geen motorbrillen ter bescherming van hun ogen. Waar aan de ene kant ‘mondkapje’ het antwoord op alles lijkt te zijn bij Aziaten, is aan de andere kant ‘integrale helm’ en ‘motorbril’ er niet in te bombarderen. Hoe is dat mogelijk, vraag ik me af. Terwijl ik met mijn zonnebril op nog steeds vrij heftige zandstormen ontvang op mijn oogbol, lijkt een Vietnamees hier er zonder bril en zonder knipperen doorheen te crossen. (zouden het dan toch die kleine oogjes zijn?) Als je mondkapje maar goed zit...

Als het verkeer niet de hel is (en dus de weg rustig) genieten wij van de meest prachtige landschappen, afgewisseld tussen weilanden, bergen en kusten. Gisteren zijn wij gestopt in een dorpje (drie huizen en een schoenenwinkel langs de snelweg) om te eten. Daar langs de weg zat een vrouwtje van een jaar of zeventig met een pan soep aan een lange kaboutertafel met daar omheen allemaal kabouterstoeltjes en met daarop een aantal kabou.. Vietnamezen.
Geen Engels maar we mochten aanschuiven. Ze zagen niet erg veel toeristen hier, bleek wel.
Ze waren heel erg vriendelijk en we hebben belachelijk lekkere noedelsoep gegeten voor in totaal 86 cent voor ons beiden. Ook hebben we de volgende dieren op de weg gezien: koeien (van die grote units met groooote hoorns) zwijnen, geiten, musjes en varkens, dus nog niks: ik-kom-nu-naar-huis-achtigs. Toen we helemaal kapot aan kwamen in Hue, besloten we hier twee nachten te blijven. Morgen rijden wij door naar Dong Hoi, wat weer een flinke tocht wordt want je rijdt hier maar tussen de 50 en 70 km/pu. Ik geef bij deze het stokje weer aan mijn partner en jullie horen later weer verder over ons avontuur (wat begon als een avonduur, ga niet naar Hong Kong) Ik blijf het gewoon zeggen. (maakt het niet minder waar en al gebeurd, helaas)
Tsai Chen!
Wat Mandarijn is voor ‘tot ziens’. Mandarijn: een taal die ik tegen iedereen uitsloeg in Hong Kong. Hong Kong: een regio waar ze Kantonees en Engels praten…